Uitgangspunten
De wildobservatiepost sterk integreren in de wandelroute Meerdere kleinere observatieplekken aanbrengen zodat wandelaars ongestoord naar de dieren kunnen kijken. Grotere groepen worden hierdoor noodgedwongen gesplitst zodat de stilte zo weinig mogelijk verstoord wordt. In mijn ontwerp gebruik ik twee totaal verschillende manieren van observeren: Dusdanig "verstoppen" zodat het landschap volledig onaangetast lijkt te zijn. Voorbeeld zijn de loopgraven uit de wereldoorlogen. Een duidelijk bouwwerk plaatsen van waaruit men kan bespieden. Voorbeeld een stadswal. Door hoger te staan krijgt men een ruim overzicht op het omringende landschap.
De wandelroute wordt ter plaatse van de observatieplek verbreedt en verlaagd. Uitgekomen grond wordt gebruikt om het landschap aan de open zijde licht te verhogen. In dit "loopgraaf" staat een wand dusdanig dat aan beide zijden ruimten ontstaan. De combinatie van beide thema's levert qua ooghoogte een grote variatie op aan uitkijkposten.
De wand heeft meerdere functies.
Hij geeft de splitsing aan tussen open veld en bos en tussen bespieden en het verstrekken van informatie. Er is een duidelijke grens voor de dieren om een veilige afstand tot de mensen te behouden. De wand is twee meter breed en van binnen uitgehold zodat meerdere observatieplateaus ontstaan.
Om de continuering van het landschap weer voelbaar te maken is middels een stalen portaal een grote onderbreking gemaakt.
De wand wordt opgebouwd uit keien van verschillende grote. De keien worden gestapeld in stalen korven van dezelfde afmeting. Ter plaatse van plateaus zijn de korven gevuld met grotere keien zodat tussen de keien meer ruimte is waardoor men naar buiten kan kijken. Hierdoor hoeven geen ramen of grotere openingen gemaakt te worden. Op andere plaatsen komen kleinere keien in de korven zodat het daglicht wat naar binnen komt licht gefilterd wordt. De "keienmuur" krijgt nu een gevarieerd patroon waardoor de massiviteit enigszins doorbroken wordt.
|
